Google Chromecast Audio, WiFi versus ethernet-adapter.

Dré schreef:

Audio is best wel een beetje (hele boel) gevoelig voor stoorsignalen, aardlusjes e.d. Bij een draadloze verbinding kan de verbinding in ieder geval niet zo'n bron van problemen zijn. Een bedrade verbinding wel. Het gaat hier immers om matig afgeschermd apparaat met een ongebalanceerde verbinding naar de buitenwereld. Zelfs de kwaliteit van de (USB) netadapter kan dan van invloed zijn. Niet zozeer vanwege de rimpel, zeker niet vanwege de maximale output maar vanwege de koppeling tussen het net en de 5V uitgang (met als gevolg capacitieve lekstroompjes in een 50Hz ritme met bijbehorende harmonischen, AKA brom).

Er is wellicht één situatie waarin een bedrade aansluiting wat mij betreft wenselijk is: In een grote speakergroep voor de master van die groep. Speakergroepen in Google Home zijn namelijk niet echt heel erg handig opgezet. De eerste speaker die toegewezen wordt aan een groep is de groep master. Als je dan nog 4-5 andere speakers toevoegt dan worden die van data voorzien vanaf die groep master. Dat kan nog wel aardig doortikken.

Joepurlings schreef:

Volgens mij hoort een ethernetaansluiting altijd een voorzien te zijn van een galvanische scheiding (vaak geïntegreerd in de RJ45 connector), dan zou je toch geen extra aardlussen of iets dergelijks mogen krijgen? Met de mogelijke storing ben door de USB voeding ben ik volledig mee.

Dré schreef:

Galvanische scheiding alleen is niet altijd voldoende (er is immers nog steeds die capacitieve koppeling die roet in het eten kan gooien). Het hoeft geen probleem te zijn maar het is wel iets om rekening mee te houden (en iets dat volledig voorkomen kan worden door gewoon WiFi te gebruiken).

Joepurlings schreef:

Sorry als ik iets over het hoofd zie maar dat is toch enkel in de usb voeding, maar niet bij de ethernet kant als ik me niet vergis?
Aan de ethernet kant zouden de 4 of 8 gebruikte datadraden allemaal via transformatortjes moeten lopen.

Dré schreef:

Een transformator is een perfecte DC blocker (die komt er écht niet doorheen). Maar helaas heb je nog wel een capacitieve koppeling tussen primair en secundair. Vandaar ook dat je laptop, aangesloten op een Klasse-2 netadapter toch nog de achterkant van je hand laat tintelen (je laptop zweeft op het helft van het net via de capacitieve koppeling in de voedingstransformator). Die capacitieve koppeling zorgt er dus voor dat hoogfrequentie rommel terecht kan komen op de andere kant (met nadruk op kan). Dan hangt het maar van het ontwerp van de voeding (e.d.) af hoe daarmee omgegaan wordt. Wordt er gewerkt met ground planes of zelfs ground layers? Is de uitgang keurig laagohmig (óók voor HF)? Prima (kleine kans dat je in de problemen komt). Doen ze dat niet (want centen, centen, centen of niet stilstaan bij HF injectie in de output van je voeding) dan heb je een nieuwe stoorbron geïntroduceerd. Onnodig.

Joepurlings schreef:

Dat klopt inderdaad voor een voeding, waar bij een schakelend exemplaar een x2 condensator tussen primair en secundair zit, maar toch niet voor een magnetisch gekoppelde ethernet aansluiting?

Dré schreef:

Er zijn zat SMPS ontwerpen waarbij primair en secundair compleet gescheiden zijn en waarbij je toch een lekspanning meet aan de secundaire kant. Ik heb altijd geleerd dat dit is vanwege de parasitaire capaciteiten tussen primair en secundair. Bij 50Hz speelt dat niet maar SPMS schakelt op veel hogere frequenties. Zie voor meer info over parasitaire capaciteiten bij transformatoren bijvoorbeeld: ieeexplore.ieee.org/document/9741521

Ook ethernetsignalen zijn nogal hoogfrequent zodat ook hier die gemene verstopte condensatortjes roet in het eten _kunnen_ gooien (hoeft niet, kan wel).